Fremst í almanakinu á hverju ári er þess getið hver sé sunndagsbókstafur ársins, gyllinital og paktar. Þarna er fylgt gamalli hefð, þótt ekki sé lengur þörf á þessum upplýsingum fyrir hinn almenna lesanda. Fæstir vita í rauninni hvað þessi heiti tákna. Með því að fletta upp í Almanaksskýringum geta menn séð að gyllinitalið segir til um, hvar árið stendur í 19 ára tunglöld, og paktar segja til um aldur tunglsins á nýársdag samkvæmt kirkjulegum tungltöflum. Hvort tveggja kemur að gagni við að reikna út dagsetningu páska.

   Í Almanaksskýringum er sunnudagsbókstafurinn  líka útskýrður. Það verður ljósara með dæmi. Árið 2019 hafði sunnudagsbókstafinn F. Stafurinn F er sjötti stafur stafrófsins. Þá er 6. janúar fyrsti sunnudagur ársins, og út frá því má reikna alla aðra vikudaga sama árs. Hlaupárin hafa tvo sunnudagsbókstafi, og gildir sá fyrri fyrir tímabilið frá áramótum til hlaupársdags, en sá síðari frá hlaupársdegi til ársloka. Með öðrum orðum, eftir hlaupársdag falla sunnudagar á þau dagsnúmer sem þeir hefðu gert, ef árið hefði verið almennt ár og haft seinni sunnudagsbókstafinn. Dæmi: Árið 2016 var hlaupár og hafði sunnudagsbókstafina C og B. Fyrri bókstafurinn, C,  segir okkur að fyrsti sunnudagur ársins sé 3. janúar. Seinni bókstafurinn, B, segir okkur að vikudagarnir eftir hlaupársdag, frá 1. mars til ársloka, falli á sömu dagsnúmer og í þeim árum sem hafi þann bókstaf einan, þ.e séu almenn ár með sunnudagsbókstafinn B.  

   Gagnið af því að þekkja sunnudagsbókstafinn var augljóst á fyrri tíð þegar prentuð almanök voru ekki tiltæk. Sunnudagsbókstafir áranna endurtaka sig á 28 ára fresti. Sú regla var algild meðan júlíanska tímatalið ("gamli stíll") var í notkun, en eftir að gregoríanska tímatalið ("nýi stíll") var tekið upp, riðlaðist röðin eins og síðar verður vikið að. Þetta 28 ára tímaskeið kallaðist sólaröld hin minni. Nafnið sólaröld (e. solar cycle, d. solsirkel)  mun dregið af sól = sunna og vísar til sunnudaganna. Númer árs í sólaröld sagði mönnum til um niðurröðun vikudaganna í árinu. Númerið nefnist sóltala og getur tekið gildin frá 1 til 28. Til að finna sóltöluna má nota einfalda reiknireglu: Bætið 8 við ártalið og deilið með 28. Sóltalan er þá einum hærri en afgangurinn. Dæmi: Ártalið 1000. Bætum 8 við og deilum með 28. Afgangurinn er 0. Sóltalan er þá 1. Það merkir að árið 1000 var fyrsta ár í sólaröld.

   Meðan gamli stíll var í gildi, nægði mönnum að vita sóltölu ársins. Þá vissu menn um leið hver sunnudagsbókstafurinn var. En með nýja stíl raskaðist þetta, í fyrsta lagi vegna þeirra 10 dagsetninga sem felldar voru niður við tímatalsbreytinguna, og síðan þegar aldamótaár voru felld úr tölu hlaupára (árin 1700, 1800 og 1900, sjá Almanaksskýringar - hlaupár). Þetta varð til þess að flestir gáfust upp á því að nota sólaröldina til að finna vikudaga árið um kring. Hérlendis varð þó undantekning. Þegar Jón Árnason (1665-1743) varð biskup í Skálholti tók hann sér fyrir hendur að leiðbeina almenningi um dagatal í hinum nýja stíl sem tekinn hafði verið upp á Íslandi  árið 1700. Í því skyni samdi hann bókina Fingrarím sem út kom árið 1739.

   Til þess að fólk gæti áfram notað sóltöluna til að finna sunnudagsbókstaf ársins, greip Jón til þess ráðs að skilgreina töluna upp á nýtt. Lét hann fyrsta ár í nýrri sólaröld vera það hlaupár sem hefði sunnudagsbókstafina B, A, en áður hafði fimmta ár sólaraldar haft þá bókstafi. Til þess að festa þetta samband breytti Jón um skilgreiningu sóltölunnar á aldamótunum 1700, 1800 og 1900, en tafla hans yfir sunnudagsbókstafi náði fram til ársins 2000. Rétt er að taka fram að Jón biskup notar ekki heitið sóltala heldur ritar þess í stað "vetur sólaraldar", frá þeim fyrsta til hins 28.  Svo virðist sem heitið "sólaröld hin minni" sé frá Jóni komið, en "sólaröld hina meiri" kallar hann 400 ára tímaskeiðið í nýja stíl þegar vikudagar fara að endurtaka sig á sömu mánaðardögum. Þá sólaröld notar Jón ekki í sínum leiðarvísi, en skrásetur hana og lætur hana hefjast árið 1601 og ljúka árið 2000.

   Spyrja má hvers vegna Jón biskup hafi valið að láta sólaröldina byrja með sunnudagsbókstöfunum B, A. Skýringin virðist vera sú, að Jón valdi árið 1600 sem byrjunarár í töflum sínum og tilgreindi stafina B, A sem sunnudagsbókstafi þess árs. Honum hefur sést yfir það að árið fær þá bókstafi ekki nema nýi stíll sé í gildi, en hann var ekki innleiddur hér á landi fyrr en árið 1700 eins og fyrr segir. Þess vegna hefðu sunnudagsbókstafir töflunnar átt að fylgja gamla stíl fram til 1700. Í gamla stíl hafði árið 1600 sunnudagsbókstafina F, E. Þetta hefur væntanlega ekki komið að sök fyrir lesendur Fingrarímsins, sem fæstir hafa haft sérstakan áhuga á dagatali 17. aldar.

   Aðferð Jóns biskups til að finna sóltöluna (vetur í sólaröld) var þessi: Takið tvær síðustu tölur ártalsins, bætið 1 við fyrir ártöl sem byrja á 16, 5 fyrir ártöl sem byrja á 17, 9 fyrir ártöl sem byrja á 18 og 13 fyrir ártöl sem byrja á 19. Deilið svo í útkomuna með 28. Þá er afgangurinn sóltalan. Dæmi 1600 -> 00+1=1. 1860 -> 60+9=69, sem deilt með 28 gefur 13 í afgang. Árið 1860 er hér valið vegna þess að það ár stóð í íslenska almanakinu þessi setning: "Árið 1860 er í sólaröld hinni minni hið þrettánda." Slíkar upplýsingar voru gefnar í almanakinu frá 1850-1856 og aftur frá 1859-1861. Á þessum árum sá Jón Sigurðsson um "að íslenska almanakið og laga eftir íslensku tímatali" eins og það var orðað á forsíðunni. Ljóst er að Jón hefur notað skilgreiningu Jóns biskups á sólaröldinni. Hvers vegna sólaraldar er ekki getið eftir 1861 er óráðin gáta. Ef til vill hefur einhver komið auga á, að til var eldri sólaröld sem ekki samrýmdist öld Jóns biskups. En aðferð Jóns var snjöll að því leyti að hún gerði mönnum kleift að fara sömu leið og þeir höfðu áður tamið sér við niðurröðun vikudaga í árinu. Ekki er vitað til þess að slíkt hafi gerst í öðrum löndum. Þar sögðu flestir skilið við sólaröldina sem hjálpartæki um leið og nýi stíll var innleiddur.
 

Þ.S. 14. apríl 2019.